Teresa Bogusławska

(1929 — 1945)

Najmłodszą bohaterką wystawy jest piętnastoletnia poetka Teresa Bogusławska. Urodziła się 13 lipca 1929 roku w Warszawie, była córką Antoniego, oficera, dziennikarza, i Marii z domu Wolszan. Uczyła się w tajnym gimnazjum im. C. Plater-Zyberk (oficjalnie: szkoła krawiecko-bieliźniarska). W 1941 roku wstąpiła do tajnego harcerstwa, działała w małym sabotażu. 23 lutego 1944 r. została aresztowana w czasie rozlepiania haseł antyhitlerowskich, osadzona na Pawiaku i poddana brutalnemu śledztwu. Poważnie chora została zwolniona 14 marca 1943 r. Jako „wróg III Rzeszy” otrzymała nakaz meldowania się co dwa tygodnie na Gestapo. Leczyła się w sanatorium w Otwocku. W czasie Powstania Warszawskiego szyła mundury i opaski. Zmarła 1 lutego1945 r. w Zakopanem na zapalenie opon mózgowych. Pierwsze jej utwory ukazały się anonimowo w londyńskiej „Polsce Walczącej” 17 kwietnia 1943 r. Pierwszy wybór, w opracowaniu ojca, ukazał się w Londynie w roku 1946, powielany zbiór wydał szczep harcerski imienia poetki w Ostrowcu Świętokrzyskim (1973), najobszerniejszy, Wołanie z nocy w opracowaniu Józefa Szczypki, w 1977 roku.
Ta rycerska dziewczyna już po klęsce Powstania napisała List do Warszawy, który odczytujemy jako zobowiązujące przesłanie:

(…)
Wstanie wtedy świt przedziwnie jasny
Świt perłowy z wstęgą tęczy mgławą…
Ty się zbudzisz do nowego życia
Nasza, wielka, wyśniona Warszawo!